قبلا گفته بود که با من حرف ها دارد. چشم های خیسش خبر از سّر ضمیر می داد. ترجیح دادم در سرسرای هتل حرف هایش را بشنوم. فکر نمی کردم آن قدر حرفهای ناگفته در دلش مانده باشد که در پی گوش شنوایی، تمام آنچه را که شاید نباید می گفت، بگوید. شاید هم مرا محرمی نزدیک پنداشته بود تا همه ی اسرار خویش را فاش کند و حتی موعد شام را هم به دست فراموشی بسپارد!

وقتی بی توجه به نگاه اطرافیان، با من به رستوران آقایان وارد شد فهمیدم که در عالم خود سیر می کند و فرهنگ غرب را هنوز در درون خود نهفته دارد. حتی اشاره مستخدم مهربان رستوران را هم متوجه نشد که از سر لطف، اتاقی خلوت را برای شام پیشنهاد می کرد! و من ترجیح دادم در همان محیط و در حین صرف شام، حرفهایش را ادامه دهد...

حالا که یک هفته از شنیدن آن حرف ها می گذرد، می توانم قضاوت صحیح تری داشته باشم. جالب بود که موقع بازگشت هم به بهانه ایی خود را به من رساند و در فرصتی مناسب، نوشته هایش را به دست من سپرد! و حالا فرصت کافی برای خواندن رازها و نیازهایش دارم... گوشه ایی از نوشته ی چند صفحه ایی اش در شب قدر:

"شاید در این زمان که تکرار کلمات، من و تو را به بیابانی بی انتها می کشاند، لازم است که کسی طرفی نو و سخنی تازه بیاورد و بتواند به مانند علی، این انسان را و این روح را تازگی بخشد. به راستی کدام کلام به مانند کلام علی می تواند در روح تو نفوذ کند؟ البته این چیز عجیبی نیست، چون علی حق است و سخن حق بر دل حق گویان می نشیند و غبار از دل یاران حق می زداید. چه حق گفتنی است و هم شنیدنی است و البته ستاندی هم هست. حق چه کسی را می خواهی بازستانی؟ حق خود را؟ ولی من به تو می گویم اول حق علی را بگیر. چگونه؟ خوب باش! تا وقتی از تو می پرسند: مرادت کیست؟ بگو علی ... به دنبال آن علی که سالها پیش می زیست نباش! به دنبال علی در این دوران باش... به دنبال آن علی باش که در وجودت پاک پرورش دادی...