می خواهم از او بنویسم. می دونم! می دونم! اینجا نباید بنویسم. پس کجا بنویسم؟ البته  می تونستم مثل اونچه که برای کاظمی نوشتم، بنویسم. ولی نمی تونم! هر موقع یادش می افتم دلم بی تاب می شود.

دیدی؟! اونجا اصلا کلماتم راهشان را گم می کنند اونجا من نمی نویسم. دلم می نویسد، ساده است دلم را به پرواز در می آورم و دروسعت آبی، مغرور انه به اوج می رسم، قلم به دستش می سپارم و می روم و اون هم هیچ ترتیب و آدابی ندارد هر چه خواست می نویسد.

***

حالا دیگه اینجا هم نمی تونم بنویسم! کلماتم ته کشید. فکر می کنم ذهنم را نوشیدند! احساسم غلبه کرد، چشمهایم خیس شد. من هیچ وقت نتونستم از او بنویسم. نمی دونم... هیچی نمی دونم...

یکشب

وقتی نسیم نام تو را برد

دیدم که روح برگ تکان خورد

گوش شکوفه پرشد از عطر نام تو

نیلوفرانه یاد نگاهت،

بر ساقه های سبز غزل پیچید

چشمم شکوفه زار....

شعرم بهار شد...