ای آرزوی تشنه به گرد او   

بیهوده تار عمر چه می بندی؟

روزی رسد که خسته و وامانده

بر این تلاش بیهوده می خندی

انگار قرنی بر من گذشته است. نه! بی تو هر روزم قرنی است که نمی گذرد! گاهی بی خبر دفترت را باز می کنم. به دنبال  رازهای دلت آن را ورق می زنم. می دانم که باید امانت دارخوبی باشم ولی ترسم این است تا تو بیایی همه اوراقش پاره پاره شده باشد. فکر می کردم من فقط بی تاب دوریت باشم ولی نمی دانم در این نامت چه نهان کردی که هنوز هم درخواست دوستی با تو فراوان است. بیچاره اندیشه که در غربت افتاده و همه ی نهانش همان ظاهری است، که آن هم از تو به یادگار دارد.

می بندمت به بند گران غم

تا سوی او دگر نکنی پرواز

ای مرغ دل که خسته و بیتابی

دمساز باش با غم او دمساز