باورم نمی شد، من آنجا ایستاده بودم و گلبارانم کردند. صدای ضربان قلب هایشان را به وضوح می شنیدم، صداهایی که مرا سرشار از احساس خوبی و مهربانی می کرد. بی شک، عشق را شناختم اما هرگز نخواهم توانست از مهری سخن بگویم که دیروز تمام وجودم را لبریز کرد و از آن سرازیر شد.

آن همه شور و هیجان و قطرات اشکهایی پنهان؛ که فقط من آنها را شمردم؛ پاداش آن همه سرگردانی ام بود! آنها نمی دانستند که من سرگردانی پیشه کرده ام تا بتوانم به هر آنچه که سرگردان است، نزدیک شوم. پایبند مهرشان شدم بی آنکه خود بدانند.

حالا از آن همه احساس و مهربانی، شاخه گل سفیدی به یادگار دارم و نوشتاری بس گرانمایه: " نهادتان هم به وسعت آسمان است، از آن پیش تر که خداوند، ستاره و خورشیدی بیافریند."