به یاد او «اندیشه» را آغاز کرد و «اندیشه» برایش همیشه اوست.  هر موقع که وارد حریم «اندیشه» می شود او را می بیند که با شاخه گل ... در ورودی ایستاده و برایش لبخند می زند و پروانه با شرمساری و بی هیچ پاسخی، سر به زیر افکنده و اشک در چشمهایش  حلقه می زند و آنگاه بی آنکه جرات نگریستن در چشمهای او را داشته باشد، قلم به دست او می سپارد و می داند همیشه  اوست که در «اندیشه» می نویسد. جهت اثبات مدعای پروانه همین بس که عادت نداشت در روزهای تعطیل و جمعه بنویسد ولی به یاد او همه عاداتش رنگ باخته است. حتی جمعه ها هم که به نام امام عصر (عج) وارد دنیای مجازی می شود باز چشمهایش از یاد او خیس است. پروانه پیش خود می اندیشد چقدر تغییر کرده و این همه تغییر را یادگار او می داند.

مدتهاست که هر موقع دلش تنگ می شود بی آنکه کلامی بگوید و یا قلمی در دست گیرد؛ فقط به خاطر استشمام بوی عطر او؛ وارد قلمرو «اندیشه» می شود. بی صدا، در خلوت و در حالی که در اطرافش هیاهوی روزانه ادامه دارد، آرام اشک می ریزد و بی آنکه کسی بداند در را آهسته می بندد و دور می شود. حالا او همیشه و همواره در تمام لحظات زندگیش جاری و برایش«جاودانه» شده است.

«پروانه»