گفتی هر کس نغمه خود خواند و رود! اما من هنوز همه ستارگان آسمان را، همه مروارید های دریاها را، همه پرهای سپید پرندگان کرانه ی خلیج ها را نشمرده ام! من هنوز همه زمزمه های برگها را، لبخندهای سحرها را، خنده های تابستان ها را ندیده ام!

اکنون چه بگویم؟ می دانم که زبانت خاموش است، ولی دلت چه؟ آیا آن هم آسوده و آرام است!؟ دوست دارم همچو خورشید در سپیده دم و همچو ماه در شبنم شبانه، در رطوبت جاری نوشتارت غرق شوم و اندام های خسته از تلاش روزانه خود را در آن بشویم. دوست دارم در کنار نهر دلت آرام و بی صدا؛ بی آنکه بدانی؛ بنشینم و از آن آب بنوشم. می خواهم دو بازوری برهنه ام را در آب روان نوشتارت فرو ببرم، تا ژرفای آب، آنجا که جنبش سنگریزه های سپید نمایان است، آنجا که خنکی احساس آبشارت تا اعماق دلم نفوذ می کند، بعد پیش تر بروم تا عمق، تا آنجا که گرم است!... و باز هم پیش تر، تا آنجایی که آتشفشان است و سوزان است ... تا دل!