دیشب بعد از سالها در کنار هم نشسته بودیم. بعد از 15 سال! شش نفر همشاگردی. اول فکر کردم که چقدر تغییر کرده اند! همه برای خود مردی شده بودند. مردانی مصمم و علمی. کمی که گذشت تازه فهمیدم که همان آدمهای خاکی آن دورانند. نه! اصلا فرقی نکرده بودند و حتی کار در پیشرفت ترین لابراتوارهای دنیا هم نتوانسته بود آن بار تواضع و فروتنی را از اینان بگیرد. گرد غربت، علائم پختگی را بر جبین تک تک آنها نمایان ساخته بود. البته کلمات، سعی در پنهان کاری ظاهر عیانشان داشت!

هر چند اکثرشان را قبلا بصورت تک تک در طی این سالها دیده بودم ولی اولین بار بود که روزگار فرصت داده بود تا همه در کنار هم باشیم و یادی از خاطرات گذشته بکنیم. این بار البته اتفاقاتی افتاده بود، عجیب بود که همه مقفق القول نوید بازگشت می دادند! دیگر حرفی از آن مدینه فاضله غرب نبود! سراب غرب و آمریکا پوچی خود را برای همه، کامل نمایانده بود. دیگر حنای پیشرفت و تکنولوژی برای اینان رنگی نداشت. آن همه تکنولوژی آمریکا به باور اینان سرابی بیش نیست! تکنولوژیی که با این روند، شاید چند ده سال دیگر فقط در روزنامه های قدیمی باید به دنبال آن جستجو کرد!

تکنولوژی پیشرفته تان ارزانی خودتان باد ای پس رفتگان در فرهنگ! نفرین بر شما معلمان فرهنگی نما که دخترک مسلمان در سن راهنمایی را؛ به صرف آزادی در روابط! تشویق به فرار از خانه می کنید!! ننگ تان باد!