آسمان در انتظار سپیده به خود می بالد و با بالهایش شب را دم به دم پس می زند. ستاره ها یک به یک رنگ می بازند. چمنزارها غرق در شبنم سحرگاهی به آسمان می نگرند. نسیم با تمام توان، نوازش خنک صبحگاهی اش را توشه اندوخته و به راهی طولانی می نگرد. همه در انتظار جلوه ی زیبایی کامل، لحظه شماری می کنند.

ای معشوقه زمینیان!
در کدامین بهار، شکوفه هایت دیدگان زمین را منور خواهد ساخت؟ و در کدامین روز، مهر آن گواه مهربان، نثار یاران خواهد گشت؟ و در کدامین ساعت، زمین تمام ژرفا و نهان خویش را بر پای آن دادگر مهربان خواهد گستراند؟

چشمه جاری محبتت در کدامین سپیده دم؛ بر شب بیداران؛ گوارائی خواهد بخشید و عطر یاس ها و نرگس های برخاسته از وجودت در کدامین سحر؛ آب های جهان را معطر خواهد ساخت و زیبایی شکوفه های دیدار و میوه های پر آب در کدامین روز، نور دیدگان را خواهد آراست؟