ای ماه! همچو صبح آشنایی می مانی. وقتی با نگاه روشنت به دور دستها خیره می شوی، چشم های افق از شعف، برق لاجوردی می زند. وقتی نور آبی دستانت، گلبرگ های گل های باغمان را در آغوش می فشارد، صدای ستارگان شب، در خنکای آبی بر پرده احساس به گوشم می رسد.

ای ماه! هنوز هم بعد از گذشت قرن ها، وقتی به یاد مهربانان آسمانی؛ راه نگاهت به زمین را، آب و جارو می کنی، عطر خوش نوزاد؛ بر بال فرشتگان تقدس؛ به مشامم می خورد و سارهای باغمان سرخوش از عطری ملکوتی، ترنم عشق سر می دهند.

ای ماه! گاهی هم که غوغای زندگی، حفره چشمانم را به سیاهی می کشاند و قوس و قزح زیبایی نزول فرشتگان را، در نیرنگی زمستانی فرو می برد؛ آواز سارهای پراحساس و هشیار باغمان، مرا از عطر مستان بی نصیب نمی گذارد.

ای ماه! اما نمی دانم چه رازی است که وقتی موعد میلاد «مسافران نینوا» می رسد، سارهای های باغمان همچنان خاموشند! و فقط به امیدی بس بزرگ در قرص کاملت؛ آنگاه که تمام راه های آسمان را نور کامل فرا گرفته؛ دوباره آواز خویش را سر می دهند؟!