اگر احساس می گنجید در شعر

بجز خاکستر از دفتر نمی ماند

وگر الهام می جوشید با حرف

زبان از ناتوانی در نمی ماند

شبی همراه این اندوه جانکاه

مرا با شوخ چشمی گفتگو بود

نه چون من   های و هوی   شاعری داشت

ولی شعر مجسم ، شعر او بود !

به هر لبخند یک حافظ غزل داشت

به هر گفتار یک سعدی سخن بود

من از آن شب خموشی پیشه کردم

که شعر او خدای شعر من بود

زتحسینم خدا را لب فرو بند

نه شعر است این بسوزان دفترم را

مرا شاعر چه می پنداری - ای دوست ؟

بسوزان این دل خوش باورم را