"سرانجام همه دفترهایش به تاراج رفت! از آن همه خاطره های مکتوب، هیچ باقی نماند. شروعش از اولین دفتر بود که با بازی کودکانه! در دل خاک مدفون گشت و آخرین آنها هم درخانه قدیمی؛ خانه خاطره هایش؛ قربانی تمدن برجی شد. این تشنگان نوسازی! حتی فرصت بازگشت از سفر هم به او ندادند و همه را؛ حتی دفترخاطرات خواهرش را، به دستان یغماگر غول آهنی سپردند و البته او هیچ دم بر نیاورد و به جای قطره اشک، لبخند تظاهر بر لبانش نقش بست! خوب می دانست که پدر و مادر هم، خاطرات باهم بودنشان را تقدیم جریان سیل آسای گذر روزگار کرده اند و او باید مرهم زخم فقدان خاطره های آنها هم باشد.

تنها امیدش، محدود اوراق مجازی بود که اقدام غیرمسئولانه بلاگفا، در حذف نابهنگام نوشته هایش، آخرین برگهای دفتر امیدش را هم به ناامیدی کشاند و نوشته های یادگاری مهربان دوستش، برای ابد در دل زمانه مخفی ماند! و او دانست که به برخی از این مدعیان امانت داری هم هیچ امیدی نیست.

حالا او مانده است و نواهایش. نگران حذف نواهای از دل برآمده اش است. آنها را خیلی دوست دارد و دوست دارد که باقی بمانند. می خواهد اندیشه کهن سالها پیش را عملی سازد و آنچه را که یاحمید نکرد او انجام دهد.

پرستوهای بلند پرواز!
اگر به آشیانه سیمرغ دست یازیدید، بگویید که پروانه ایی نیز، در قعر زمین مدد می جوید...

و اما
آخرین گام هایم ،
هدیه به تو
به تو که پشت تنگ پیچ های خاطره
پنهان شده ای

ای مه آلود روشن!
مگر دوباره
در آشفته خوابی ببینمت
مگر بتوانم،
به شعری ناسرودنی بخوانمت

دست و گلو تهی
نمانده برایم
برگی زرد
و حتی شعری خشک
پس واپسین نفسهایم
هدیه به تو..."