سلام پروانه!

دیشب بی خوابی به سرم زده بود. دیگر این همه درختان زیبا و گل های رنگارنگ باغ، برایم نمودی ندارد. می دانم تا وقتی سایه غربت بر باغ سایه افکنده باشد، همین است. با خود اندیشیدم در این هوای دلچسب شبانه، در باغ قدمی بزنم. شب از نیمه گذشته بود و تقویم ساعتم، روز دیگری را نشان می داد. روز پروانه بود، روز پروانه ی غریب! مدتها بود که خبری از او نداشتم.

با همین خیال وقتی از ساختمان بیرون آمدم با کمال تعجب پروانه ایی سفید را دیدم که در تاریکی شب می درخشید. از شدت تعجب و احساس، اشک در چشمانم جمع شد! تصور دیدار یک پروانه سفید در آن سکوت بی پایان و در آن ظلمت شب، مرا از خود بی خود کرد!

چشم های پروانه هم برق خاصی داشت. از چشم هایش عشق می بارید. پرواز کنان بالای گل های باغ می چرخید و به تک تک آنها سر می زد. با بالهایش آنها را نوازش می کرد و عطرشان را به خاطر می سپرد، گویا که دیگر آنها را نخواهد دید. وقتی که پای...

"باز هم دلم را برایت می خوانم
تا بدانی نوای مرغ عشق من چه پر طنین است
در این دنیای غریب این تنها دارایی من است
که برایم مانده
آن هم مال تو"