اینجا نشسته ام
در عمق دریا، کنار خاطراتم
روی سینه ی سرخ غروب آدینه ایی دلگیر
به دور دست ها می نگرم
ببین! آنجاست! در آن دورها،
در ساحل دور آرامش،
آن گوشه ایی از این بیکران دنیا

آسمان!
حسودیم شد
او در پهنه جولانگاه توست
و من غریبانه بی او
آسمان!
تو او را می شناسی؟!
نشانی اش گلهای شکفته بر دستان اوست
و ترانه هایش از جنس بهار

لحظه ای درنگ!
بگذار به آواز ترانه ی گمگشته در میان سکوتش، گوش بسپارم
می شنوی؟! چه زیبا می سراید

آی قایق دریای متلاطم!
می دانم!
فقط به همان رنگ های قاب عکس خیال، بسنده باید کنم
ولی لطفا لحظه ای درنگ،
قبل از رفتن به قعر آن عمق ناپیدای دریای روزگارت
فقط لحظه ای
بگذار چشم بر هم بگذارم
می خواهم قطره ای از مهربانی اش را بچشم...