ما گروه عاشقان بودیم و راه ما از کنار قریه های آشنا با فقر تا صفای بیکران می رفت
بر فراز آبگیری خود به خود سر ها همه خم شد:
روی صورت های ما تبخیر می شد شب
و صدای دوست می آمد به گوش دوست...

هیچ وقت فکر نمی کردم روزی مونا هم در عنوان یکی از پست های این وبلاگم بیاد! چون اینجا فقط جای اندیشه هاست! اندیشه هایی که فقط در قالب احساساتم می گنجه! و مونا خیلی منظقی تر از این حرفا به نظر می اومد!

ولی افسوس که پول پرستان آدم نما، در همان اوان کار، اونو ناامید کردند. در نامه هایش ناامیدی موج می زنه. با دیدن آخرین نامه اش، ناراحتی تموم وجودم رو پر کرد: "خدایا! چرا روزگار چنین است؟! کمکم کن جواب امیدوار کننده ایی بهش بدم." خوشبختانه خدا، پرستو رو به کمکم فرستاد:

پگاه پرواز پرستوها   *
پنجره اى
پاره ى ابرى
پرده را پس بزن
پشت این پلک هاى خواب آلوده ى پاییزى
پرواز غریبانه ى مرغان مهاجر را ثبت کن
هنوز هزار همهمه ى قافله در راه است
اینگونه مأیوس دست ها را به علامت تسلیم بالا مبر
چقدر چکاوک بر موسیقى چک چکه ى این ناودان
ترانه ى دریا خواهد خواند؟!

اینگونه افسرده
افسون افسانه ى خشکسالى مشو
باران خواهد بارید
و در صبحگاه صداقت و سبزینه
در عطر باران خورده ى خانه هاى گلى محو خواهیم شد
دست در دست هم
دور دست هاى کبود آسمان را پرنده خواهیم شد

اینگونه بغض آلود که بر خاطره ى برگ ها گریسته اى
نارونى در نگاه نجیبت خواهد رست
اندوه انزواى درختان
در انعکاس چشمت پیداست

اما آیا تو هیچ چشم به چراغ شب تاب ها
روشن کرده اى،
که چقدر دیدنى ست
چارقد چار رنگ پاییز بر چهره ى باغ؟!
-------
*تکراری