اگر با چشم دل به آسمان نگاه کنی، امشب دل آسمان هم گرفته. غریبانه زانوی غم در بغل داری، غم سنگین اجازه نوشتن نمی ده. صدای ناله فرشتگان هم به گوش می رسه، انگار ستون خیمه عرش را کنده اند. دلت را رهسپار کوفه می کنی. با خود می اندیشی بعد از سپری شدن سالیان دراز؛ و در پشت تصاویر مبهم زمان؛ هنوز بوی غربت مولا به مشام می رسه. بی گمان تیغ ظلم روزگار، فقط در محراب نماز، توان مقابله با فاتح خیبر را داشت. داغ رفتنش بر سینه روزگار همچنان تازه است و هنوز زخم آن بر دل شیعیان خون جاری می سازد.

یا علی!
تو چه عظمتی بودی که با شهادتت، پایه‌های هدایت ویران شد و نشانه‌های تقوا از بین رفت و ریسمان محکم از هم گسست؟!
به خدا، علی برای مردم کوفه حیف بود.