پروژه ایی بس بزرگ آغاز کرده ام. نیاز به تایید دارم. برای روح ضعیف من، تجربه سنگینی خواهد بود. می دانم که برای پرستوهای سبک بال؛ که اوج پرواز را تجربه می کنند؛ صعود از نردبان، کاری سهل است. اما این بی هنر، سالهاست که در آغاز و در همان پله اول درجا می زند.

راستی! می خواهم دفترم را هم ببرم. نه! امضای یادگاری نمی خواهم. امید بالاتری دارم. شاید که در زیر کلمه «وصال» امضایش کنند. همانند طفلان نادان، ترفندها چیده ام!

چقدر اشتیاقم وصف ناپذیر است. کبوتر دلم از شوق پر گشوده و می خواهد همچو سپیده، به آغوش صبح بگریزد. طفلک! همانند غنچه ی نشکفته ی ندامت می ماند. به او گفتم باید شکوه باران نگاه را تجربه کند. هوسی بس بزرگتر در درونش می پروراند! می خواهد شکوفه بخت خویش را با جرعه ایی ناب بیازماید. به نظرم وسوسه های اندیشه بهتر است. او می خواهد خود را به آهستگی به دامن باد سحر بیاویزد و در آن لحظه که از صبح، بوی بنفشه بر می خیزد پا در نردبان طلب، دفتر خویش بگشاید و …
فقط چند ساعتی باقی مانده، آیا نامم را در لیست عاشقان خواهم توانست بنویسم؟