شاخه تکیده، گل ارکیده                                با چشمای خسته، لبای بسته

غم تو روی چشماش آروم نشسته                  شکوفه شادیش، از هم گسسته

آشنای درده، خورشیدش سرده                      تو قلب سردش، غم لونه کرده

مهتاب عمرش در پشت پرده                          هر ماه و سالش، پاییز سرده

دستای ظریفش تو دست مادر                        پیکر نحیفش چون گل پرپر

از محنت و درد آروم نداره         سایه سیاهی رو بخت شومش

                                                                           ارکیده تنهاست

                                                                                      زیر هجومش طوفان درد پایون نداره

دست من و تو می تونه باهم                          قصری بسازه با رنگ شبنم

شکوفه ای که غمگین و سرده                        گل ارکیده است، نمیره کم کم

بیا نذاریم گل ارکیده                                      گلی که چهره اش پاک و سفیده

که توی پاییز شاخه ی بیده                             بهار ندیده، نمیره کم کم

دستای ظریفش تو دست مادر...

(با سپاس از آقای فهمیزی)