ساقی بده پیمانه ای ، زان می که بی خویشم کند
برحسن شورانگیز تو ، عاشق تر از پیشم کند

زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم 
غافل کند از بیش و کم ، فارغ ز تشویشم کند

نور سحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد    
با مسکنت شاهی دهد ، سلطان و درویشم کند

سوزد مرا ، سازد مرا ، در آتش اندازد مرا          
و زمن رها سازد مرا ، بیگانه از خویشم کند

بستاند ای سرو سهی سودای هستی از رهی 
یغما کند اندیشه را ، دور از بداندیشم کند

«رهی معیری»

با سپاس از خانم سبحانی که شعر رو از وبلاگ بهارستان برداشتم.