وقتی در و باز کرد و وارد حیاط شد اولین چیزی که به چشمش خورد، یه پاکت نامه بود. سریع پاکت رو ورداشت و همونجا درش رو باز کرد، دانه های محبت از نامه بیرون ریخت، خیلی تعجب کرده بود. به نامه خودش فکر کرد. یادش افتاد که خودش چه نامه ایی نوشته بود. شاید تنها چیزی که تو نامه خودش پیدا نمی شد همون محبت بود، بازم شک کرد، به چی؟! خودش هم نمی دونست. اصلا آدم شکاکی نبود، شاید خودش هم نمی دونست که چرا عمدا سعی می کنه نامه اش محبت آمیز نشه! شاید به خاطر اینکه ازش فقط یه بدقولی دیده بود!

حالا داشت جواب نامه ی محبت آمیزش رو می نوشت. خیلی مطالب نوشت. حتی بی خیال مهمونای خارجی شد. همکاراش می تونستن از عهده چند نفر مهمون هندی و سنگاپوری بربیان. این مهم تر بود! باید همه چیز رو می نوشت و آخرش هم خاطره اش رو نوشت. چون تو نامه ازش خواسته بود که خاطره اش رو بنویسه. نامه که تموم شد گذاشت یه گوشه تا بعد بیاد پست کنه. این یه کار رو از خیلی وقت پیشا یاد گرفته بود. یاد گرفته بود که بنویسه ولی همون موقع پست نکنه!

بعد که برگشت و خواست نامه رو بذاره تو پاکت و بفرسته دوباره یه نگاهی بهش کرد. این بار با نگاه پروانه داشت نامه رو می خوند. یادش افتاد پروانه چقدر مهربون بود! یادش افتاد اون هیش وقت دوست نداشت دل کسی رو بشکنه. یادش افتاد پروانه همیشه جواب بی محبتی رو با محبت می داد. این حرف خودش نبود، پرستو گفته بود. پرستو که الکی حرف نمی زنه. چقدر عوض شده بود! پیش خودش رهگذر رو مقصر می دونست.

چشماش پر از اشک شد. یاد پروانه افتاده بود! همه نامه رو پاره کرد و فقط خاطره ته نامه رو نگه داشت و همون نامه پاره رو فرستاد!

الان که یادش می افته می گه اون چقدر مهربونه که حتی از نامه پاره هم تشکر کرد و حتی ازش نپرسید چرا این نامه ات پاره بود!