"اینجا؛ مدفن مِهرهای سربریده است. . ."
بی هیچ رویشی دوباره
و بی هیچ نشانی از دل ارغوانی!

دلم خالی است،
پُر از جایِ خالی نبودن ها
و سالهاست که برای کودکِ دل، قصه می گویم
قصه نبودن ها!

حالا دیگر دیوار های سیمانی بغضم
پُر از ترَکِ رطوبتِ اشک های انباشته ی این سالهاست

و اکنون آنچه باقی است
نقش تبسم های صبح گاهی است
بر دیوار خاطرات دلم
و آن نشانه ی مهر؛
همان یادگار کودکی هایمان

شاید روزی
هُرم خیال دوران پاکِ کودکی
چون نفس گرم تابستان
بشکند خنک نای شامگاهی مان را
شاید!

راستی!
من نقاشی ها را قاب نمی کنم
آنجاست بر لوح دیوان دلم

ببخشید!
"حوصله آسمان (هم) سر رفت... از بس بهانه آورده ام..."
"من از مباحثه های سنگین و فلسفه بازی توبه کرده ام"
به حرمت بازی های کودکی مان!
تمام کن بیت های شعرم را
گاهی،
با تبسم مصرعی ستاره،
یا بیتی لبخند،
چه می دانم؟
با هر چه که دوست داری...