در ازدحام آدم ها ایستاده ام
از پشت پرده به کوچه نگاه می کنم

کوچه تا انتهای زمین ،
خلوت است

و سرد
و مملّو از همسایه های ناپیدا!

سایه سار مسافری از دور پیدا می شود
من این عطر آشنا را می شناسم!

انگار گم شده ی خودم،
در گذشته ایی نه چندان دور

نگاهم را می دزدم
آدم ها همه، با جامه ی سپید، از صبح می گویند

و از سکوتِ ستاره

دوباره از پشت پرده کوچه را نگاه می کنم
هنوز یک نفر آنجاست

دارد از جنس صبح و سکوتِ ستاره نگاهم می کند!
پس چرا این همه دیر...!؟

(از شعر صالحی خوشم اومد، خرابش کردم به خاطر نامبرده!)