هر بامداد تا نور مهر می دمد از کوه های دور
من بال می گشایم ، چابک تر از نسیم
پیغام صبحدم را
با شعرهای روشن
پرواز می دهم
انبوه خفتگان را
با نغمه های شیرین
آواز می دهم.

از نور حرف می زنم ، از نور
از جان زنده ، از نفس تازه ، از غرور

اما در ازدحام خیابان
گم می شود صدای من و نغمه های من!
گویند این و آن :

"خود را از این تکاپوی بیهوده وارهان!
بی حاصل است این همه فریاد
دیوانه حرف می زند از نور! "

بیگانه با تمامی این حرف های سرد
من ، همچنان صبور
با عشق ، شوق ، شور
انبوه خفتگان را
آواز می دهم
پیغام صبحدم را
پرواز می دهم
هر سو که می روم
در گوش این و آن
حتی در ازدحام خیابان
از نور حرف می زنم ،
از نور ،

هنوز...