نی لبکم! آفرین بر تو! امشب چه خوش نواختی. افسوس که مرا توان رمزگشایی نوایت نیست، کمک می خواهم. کجاست آن آشنایم؟! هنوز بی راهه  می روم...

شب از نیمه می گذرد
و تو هنوز لمیده روی صندلی غفلت، کنار پنجره
که ناگاه
نجوای جیرجیرکی وفادار، در خلوت درخت ایستاده به نماز شب،
سنگی می زند بر شیشه پنجره
مبهوت به شیشه می نگری
اما نشکسته!

مسحورانه ردی مه آلود را دنبال می کنی
تا نزدیک می شوی
که یکباره
سیلی سکوت، گونه دلت را نیلگون می کند
و تو از درد می نالی

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی