فکر نمی کردم دوباره ازش خبری بشه، ولی گویا زمانه بی رحم تر از این حرفاست و بالاخره آدم ها رو به هم می رسونه، طفلک کوه ها، که هیچ وقت به هم نمی رسند! شاید به دنبال چیزی اومده، ولی مثل من نیست که بی بهونه وارد بشه!

هنوز تمام ذهنیت هاش رو داره و البته این بار به زبون آورد. تعجب می کنم که فکر می کنه من با اون احساس دشمنی دارم! شاید خودم مقصرم. من معمولا، ذهنیتهام رو کامل توضیح نمی دم و احساساتم رو در دلم مدفون می کنم.

فکر نمی کردم ماجرای گل های هلند رو فراموش کرده باشه. شاید هم خدا به من حافظه خیلی قوی داده! اصلا این کلمه tulip همیشه، منو یاد اون گل ها می اندازه و دردسرهایی که تو فرودگاه برای ترخیص اونها کشید و دیوان نفیس حافظ و دستخطش، که حالا تو «اندیشه» داره نکات ضعفم رو به رخم می کشه و این که من اصلاح پذیر نیستم!

دنبال نوشته هام می گشت. فکر کردم با یک شعر گوته همه چیز رو بهش گفتم، ولی الان که با خودم فکر می کنم می بینم که شاید هیچی نفهمیده!

گوته :
تنها نشسته ام.
و کدام گوشه از این خوش تر.
تنها ،
با جامم در پیش رو.
هیچ کس، شرطی بر من نمی گذارد
من هستم،
و اندیشه هایم.