"چه غریبانه است بازگشت به عمق نگاه، همانجا که روزگاری در عشق غوطه ور بودیم و سرمست از بازی عاشقانه قلبها، مستانه بر طبل عافیت می کوبیدیم.

اما چه غریبانه است بازگشت به آنجا، چه کسی می تواند این ویرانه را دوباره بسازد؟! هان! ای دل رنجور من، بدان که دیگر من و تو توانی برای احیا نداریم. باید در این ویرانه؛ که پس از سالها به آن بازگشته ایم؛ بمانیم و آرام چشم فرو گذاریم..."

در دل من چیزی است،
مثل یک بیشه نور،
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم، که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه
دورها آوایی است، که مرا می خواند...