از همون بچگی از بید مجنون خوشش می اومد! با دیدن بید مجنون احساس آرامش عجیبی بهش دست می داد. حدس می زد پدرش هم از بید مجنون خوشش میاد، از توجه پدرش اینطوری استنباط می کرد. بارها سعی کرده بود ازش بپرسه، ولی هیش وقت به مرحله حرف! نرسیده بود.

هنوز هم از بید مجنون خوشش میاد! حالا امشب داشت فکر می کرد که آیا به خاطر مجنون بودنش، اونو دوست داره، یا به خاطر سبز بودنش؟ عجیبه! هنوز هم نشانه هایش را می پوید!

بید مجنون زیر بال خود، پناهم داده بود
در حریم خلوتی جان بخش، راهم داده بود

تکیه بر بال نسیم و چنگ در گیسوی بید
مسندی والاتر از ایوان شاهم داده بود

شاه بودم بر سر آن تخت، شاه وقت خویش
یک چمن گل؛ تا افق؛ جای سپاهم داده بود

چتر گردون، سجده ها بر سایبانم برده بود
عطر پیچک، بوسه ها بر پیشگاهم داده بود

آسمان، دریای آبی، ابرها، قوهای مست
شوق یک دریا تماشا، بر نگاهم داده بود

آه! ای آرامش جاوید! کی آیی به دست؟
آسمان یک لحظه، حالی دلبخواهم داده بود