باور نمی کنم! نمی تونم باور کنم که دیگه مسعود در بین ما نیست. یکی از مسعودهایم رفت. یعنی چه بی صدا و راحت رفته است! یار مهربان من و همدم روزگاران دیرین، دوست صمیمی دوران غربتم...

نمی دونم چرا اشکهایم مجال نوشتن نمی دهند. دوست پاکی که نشانه های فراوانی از خود در من به جای گذاشت. هنوز چهره مهربان و صمیمی اش در مقابل چشمانم نقش بسته. همیشه می گفتند که خوبان می روند و من تا به چشم خویش ندیدم، باورم نشد!

من گمانم این بود که مسعودم همیشه همچو سرو، سبز و خرم خواهد ماند، باورم نمی شد که روزی سرو هم پژمرده گردد! سروی که روزگاران سخت گذرانیده و هیبت زمستانهای سرد، او را استوارتر ساخته بود.

مسعود مهربانم تو کی رفتی که من نفهمیدم؟! من نام تو را در لیست رهگذران ثبت کرده بودم، بی آنکه بدانم در بین ما نیستی! رفتی با هزاران ترانه، با لبانی شاد و خندان، با عشقی در سینه نهان...

روحت شاد.