من آمدم، امروز رسیدم. می دانم دیر رسیده ام. من همیشه دیر می رسم! هر بار باید با قطار قبلی می آمدم!  لطفا فرشتگان مقرب را بگوی بالشان را حمائل کنند. من در اشتیاق پروازم. تنها پروازی کوچک! در عصر مهرگان، در عصر برگ ریزان، همگام با ماه و همراه با مهررویان. می خواهم برگ های رنگی ام را بریزم. برگهایم همه به زردی گراییده و سبزی همه، رخت بر چیده. می خواهم تمام تعلقاتم را بشکنم. می خواهم قامتم را برپا کنم. بادها ر ا بگوی پروازم دهند.

جامه دانی با خود به همراه دارم که در آن فقط عشق چیده ام. عشقم مهر جانمازی است که بر آن، پیشانی می گذارم. کاسه ایی نیز بر دستانم سنگینی می کند، محتاج آبی است تا تشنگی مرا سیراب سازد و شرمنده ام که بگویم آینه ایی نیز در بغل دارم که روزگار، غباری زرد بر آن کشیده و نوری از امتدادش بر نمی تابد. نیازمند سایش است، سایشی بس عمیق. اما در اندیشه ام همچنان آتش عشقی شعله می کشد که لهیبش تا زبانم و تا لبانم هویداست.

من آمدم. من مشتاق پروازم. فقط پروازی کوچک! لطفا راهم بده.