اولین جلسه کلاس درس ادبیات فارسی در دانشگاه، استادمون بعد از شروع و مقدمه گفت: "کتابهاتون رو کنار بگذارید! یه شعر براتون می نویسم و تا آخر ترم روی همون کار می کنیم!"

ما همه با نگاه های متعجب و پرسشی بهم نگریستیم: "این کدامین شعر است که تمام محتوی درس ادبیات را در خود دارد؟!" و او این شعر حمید مصدق را برایمان روی تخته نوشت:

تو به من خندیدی
و نمی دانستی من به چه دلهره از باغچه ی همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا باغچه ی ما سیب نداشت.

و حالا من هر چه فکر می کنم، می بینم که در سیب رازی است!