لیلی می دانست که مجنون نیامدنی است؛ اما ماند!
چشم به راه و منتظر؛ هزار سال.
لیلی راه ها را آذین بست و دلش را چراغانی کرد.
مجنون نیامد، مجنون نیامدنی است.
خدا از پس هزار سال لیلی را می نگریست.
چراغانی دلش را، چشم به راهیش را.
خدا به مجنون می گفت:نرو!
مجنون حرف خدا را گوش می گرفت.
خدا ثانیه ها را می شمرد، صبوری لیلی را...

عشق درخت بود، ریشه می خواست
صبوری لیلی ریشه اش بود.
خدا درخت ریشه دار را آب داد
درخت بزرگ شد.
هزار شاخه، هزاران برگ،ستبر و تنومند.
سایه اش خنکی زمین شد

مردم خنکی اش را فهمیدند
مردم زیر سایه درخت لیلی بالیدند. 
لیلی چشم به راه است
درخت لیلی ریشه میکند
مجنون نمی آید
مجنون هرگز نمی آید
زیرا که مجنون نیامدنی است
زیرا که درخت ریشه میخواهد...

«عرفان نظرآهاری»