ای فاطمه! ای نور بهشتی! ای که وجود تو مفسر انا عطیناک الکوثر است، ای تجسم عینی برکت خدا بر زمینیان، ای یادآور پاکی مریم و ای قدیسه بشریت! ما را دریاب.

چـونکـه پیـغمبـر رسـول عـالمیـن                                  راهـی معـراج شـد آن مـه جبیـن
آسمان را حـق چـراغـانـی نـمـود                                  از حبیـب خویـش مهمـانی نمـود
جـملـگـی اهـل سمـاوات عُـلا                                      غـرق شـادی از حضـور مصطفـی
کـرد خـلاق جـهـان بـراو نـدا                                         نِـه قـدم انـدر بـهـشـت پـر صـفـا
چونکه احمد رفت در دارالسلام                                    جمله سکانش به وی کرده سلام
حوریان از هر طرف باشوق و شور                                 صف زده بر جانب نهر و قصـور
جبرئیـل آورد یک سیـب و رطب                                    داد بـر او تـا شـود دور از تـعـب
میوه ی طوبی سپس بر او خوراند                                رفرف شوقش بسوی حق جهاند
کردگـار عـالـمش مهمـان نمـود                                    هم کتاب دین خود با او سرود
گـفت ای احمـد تمـام این جهان                                   خلق کـردم بـرطفیـل تـو عیـان
جمـله ی افلاک را عنـوان تویـی                                   باعث این خلقت و امکان تویی
لیـک گر خلقت نمی کردم علی                                    کـی تـو را مـی بود روح عالمی
فـاطمه گر پـا نمـی زد در وجـود                                   نه علـی و نه تـو را خلقـت نبـود
رو زمیـن و بـاخـدیجـه یـار بـاش                                    مـنـتـظــر بـر دیـدن دلــدار بـاش
فاطمه حوریه ای هست از بهشت                                کسوت انسیه حق بهرش سرشت...

«شعر از علا»