"دیدی مامان! حالا شد دو تا. چقدر سخته که دلت رو تقسیم کنی، اون وقت تازه می فهمی که چیزی به خودت نمی رسه! چقدر خوب بود اون قدیما، آدما همیشه پیش هم بودن، تو خوشی ها، تو ناراحتی ها، تو دلتنگی ها. می گن الان دنیا دهکده ی جهانیه! معلوم نیس چطوری؟ می ترسم بعدا" همه همدیگه رو فقط تو دنیای مجازی ببینن. کوئین لند خوش بگذره!"

حالا دیگه دو سال گذشت! خودت هم نفهمدی چطوری! ولی می دونی که خیلی سخت گذشت. بعضی وقتا پیش خودت فکر می کنی نباید این طوری می شد! ولی خیلی زود یادت می افته که ناچاری بپذیری که باید این طور می شد! نمی دونی خدا دوستت داشت که اینطوری برات مقدر کرد یا شایدم دوستت نداشت!

دوباره باید به انتظار اون بوسه بنشینی. تا کی؟! خدا می دونه...

مادرم!

اینک پیام های بارانی خود را

از چشم های شیشه ای این پرنده

بر این رهگذر تنها بباران

روح من در باران است

می دانم،

دیگر روزهای آفتابی

در خاطراتم تکرار نخواهد شد

دیگر بارش نخ های زرد خورشید

بر باغ های سیب

چشم هایم را گلدوزی نخواهد کرد!

صدای آب را می شنوی؟

او برای مسافر  تنها   می خواند

مسافری که هرگز

دختر آبی چشم بازیگوش،

فریبش نداد.