چو زد قساوت شب، تازیانه بر خورشید

کشید چادری از خون به روی سر، خورشید

نه هر سپیده که در هر غروب، مثل شفق

میان بستر خون خفت تا کمر، خورشید

چنان کبود به نیزار ناله، خانه گرفت

که درنیامد از آن کوچه تا سحر، خورشید

به خون نشست دل تنگ آفتاب، آن روز

گرفت مثل دل ماه، شعله در خورشید

فلک ز غصه گریبان درد می زد چاک

زبان به آه سحر می گشود اگر خورشید

به حیرتم که چگونه در آسمانی سرخ

کبوترانه کشیده است بال و پر، خورشید؟

شعر از «غلامرضا شکوهی» با سپاس از نویسنده وبلاگ در سایه آفتاب http://darsayeyeaftab.persianblog.com