شب بود

سکوتِ سیاه ، پرده  گسترده  بود

من در حسرت معنی عشق مانده بودم  ،

که پنجره ها به روی سحر آغوش گشودند

خفاشان شب توشه سفر بستند

قناریها نغمه طلوع  سر دادند

چشم من به چراغ فرشته ای ،

روشن شد

خوب ، مهربان ، صمیمی ، آسمانی!

چه ساده معنی عشق می گفت

دلم را رها کردم

به ریسمانش چنگ زدم

بالا آمدم

و بالاتر...

به اوج نرسیده!

قلبم از ترس  بی او  تهی شد ...

بلبلان ، دم فرو بستند

پنجره ها بسته شد ،

چلچراغ ها خاموش !

باتلاق زندگی ... هستی را به کام کشید

دوباره سکوت !

و من باز ماندم ،

در بهت عشق ...