دیشب! ماه چه می لرزید ،

در آب باران ِ کوچه

تو ،

پیش چشمانم بودی

دو دستت گرم دستانم بود

من ،

زبانم ، به گوش ات  راز دل  می گفت

همان رازی که کس نشنیده است

تو ،

می نوشیدی کلامم را

نگه می کردی به چشمانم

من ،

چشمانم تو را در باغ آغوش ،

به مهمانی دل برد

تو،

باز نگه کردی به چشمانم

نگاهی  پر ز ِمهر

در سکوت و خاموشی

من ،

لبهای لرزانم

دو چشم مست و زیبای تو را بوسید

خیالم که از سر چشم تو باز آمد

نبودی در کنارم ولی

دلم ،

شاد بود که در باغ خیال

دمی عطر تو را بوئید

..

گونه های باران  زده ات هنوز هست در یادش