ای دوست!

"چنان به کوچه های عشق تو زدن فرجام شیرین دارد که هیچ فرهادی بی نقش روی تو از آن باز نیامده است. همه عشق ها و جنون عاشقی از توست و گرنه این پای برهنه کجا و این سنگلاخ بی پایان کجا؟! اکنون در این ساز، تنها دم مسیحایی تو ترانه می سازد... آفتاب تو بر این آسمان قبله، نماز را راست می دارد.

ترانه نام تو یعنی عشق. با تو دوباره طلوع می توان کرد. با تو آغازی دیگر است. در نرمای نوازشگر نام تو چه خورشید ها که گرم و جاودان نمی تابد. در تو طلوع می کنم. با تو تا خدا می روم... با تو تا انتهای این جاده می روم... می دانم خدا نام تو را که می شنود مهربانتر از پیش می شود، در نام تو رازی است که فقط عشق می داند. هنوز اسم اعظم عشقی، هنوز می توان با آب وضوی تو شربت طهور ساخت و همه جان را در مستی بی کران دوست داشتن سوزاند. به تو اقتدا می کنم عاشقی را: حی علی العشق! "