باز این دل غوغا کرد. چقدر راحت بهم می ریزد! فقط نامی آشنا دید و حالا عقلم در شک و تردید است. در عجبم که دلم هیچ شک نمی کند ولی این عقل، همیشه با نبض تردید می زند! چه کند حق دارد، نشان دوست در هر نامی می جوید. حالا پرونده اش قطور تر شده، چون نامهایی می داند که می دانم.

چه زود گذشت بی آنکه بدانم می گذرد. می گویند هر آنکه از دیده برود از دل نیز رود. ولی ندانستند و نگفتند از آنکه هیچ وقت در مقابل دیدگان نبود ودر دل جای داشت. هنوز هم خانه دل بوی مهر او می دهد. می دانم! آیینه ی دیرین آشنایی ام هرگز ترک برنخواهد داشت. بگذار در هر سرزمینی دوست دارد، نفس بکشد. عکس یادگاریش؛ با شاخه رز سرخ؛ در قاب چشمانم همیشه جاودان خواهد ماند.