ایوان تهی است، و باغ از یاد مسافر سرشار.

در دره آفتاب، سربرگرفته ای:

کنار بالش تو، بید سایه فکن از پا در آمده است.

دوری، تو از آن سوی شقایق دوری.

در خیرگی بوته ها، کو سایه ی لبخندی که گذر کند؟

از شکاف اندیشه، کو نسیمی که درون آید؟

سنگریزه رود، بر گونه تو می لغزد.

شبنم جنگل دور، سیمای ترا می رباید.

ترا از  تو ربوده اند، و این تنهایی ژرف است.

می گریی، و در بی راهه ی زمزمه ای سرگردان می شوی.