شايد چون عادت ندارم يك شعر تنها تو وبلاگم بذارم، اين شعر رو مدتهاست ننوشتم. بازهم به اين علت كه كنارش نمي شود هيچ چيز ديگر گفت. اما الان بايد اينجا بنويسمش:

انشام دوباره بيست باباي گلم
موضوع، كسي كه نيست باباي گلم

ديشب همسايه به من گفت يتيم
معناي يتيم چيست باباي گلم

گفتا كه بهار خون باباي گلم

گفتم كمي از بهار خون حرف بزن
از غيرت شهر واژگون حرف بزن

وقتي پدرم شهيد شد مجنون بود
آقاي معلم از جنون حرف بزن
...

(به همين صورت پشت در اتاق يكي از استادهام نوشته شده بود با اين عبارت : تقديم به فرزندان عزيز جانبازان شيميايي ؛ اما اينجا نه به عنوان تقديم كه فقط خواندم زبان دل فرزندان شهدا را )