یادش به خیر! به ناگاه در میانه کوچه باغ هایمان پدیدار گشت. همه را به مهربانی دعوت می کرد. از کلامش مهر و محبت می بارید. قبل از آنکه چشم هایم بر نرگس دیدگانش گره خورده باشد، عاشق متانتش شده بودم. لطافت مهرش را از نزدیک لمس کردم و سرشار از مهرش تا مهرگانش رفتم. آنگاه به تانی در پاییزش قدم زدم و همچو برگ های رنگارنگ پاییزی، احساس زیبای رهایی را دریافتم و ادراکی از مستی آسمانی را تجربه کردم. با دیدگان دل زمینی خویش، نظاره گر شکوه  آسمانی اش بودم.

کوچه باغ های زیبایش مرا مست کرد و آن قدر در آن ها قدم ها زدم تا راز اشک های آسمان را دانستم. پرده های اول و دوم داستانش، ستاره از دیدگانم فرو ریخت و راز سپید دیروز و امروز و فردا در سکوت بارانم گذشت. شور وصف ناپذیر غزل های دلتنگی اش بود که مرا مجنون فراق دوست کرد. وصف دلتنگی ام را در لابلای اوراقش و به قلم شیوایش خواندم. و اینک... این من و آن هم او! افسوس که غبار آئینه ام مرا از او دور ساخت. مبارکش باد...

دیری نپاید که آفتابی شوم
گم گشته ی چشمان مهر شوم
شوم آن دانه با ارزش در
بنشینم بر بالین دیده دوست
آئینه نگاه پروانه شوم...