می خواهم از رهگذرم بنویسم. می خواهم سومین نامه را باز کنم و به نام مهربان ترین مهربانان آغازی دیگر را شروع نمایم. می خواهم باز از کسانی بگویم که بودنشان بهاری سبز بود و نبودنشان برایم خزانی سرد به ارمغان آورد. کاش در طلوع خورشید زندگی می کردم، تا هر روز سحرگان؛ مثل ترنم سبز باران؛ می نوشتم.

چه کنم که باید اشک های تنهایی ام را به شوق گذارش، در گوشه دل نهان سازم و آنها را مرهم زخم های دل نمایم تا موعد آمدنش؛ همراه با ترنم شوق؛ به پای بریزم.

همچنان منتظر خواهم ماند تا آهنگ لطیف گامهایش در گوش کوچه های تنهاییم‌ نواخته شود و آفتاب پرفروغ مهربانی، در گذرهایمان نورفشانی کند.