یک نفر آمد مرا در قاب عکسم دید و رفت

دل درون سینه ام شد جابجا لرزید و رفت

التهابی موج گون بر دیدگانم چیره بود

او نسیمی شد به من آرامشی بخشید و رفت

آبشاری از نگاهش سوی من جاری نمود

نور بینایی به سمت خاورم پاشید و رفت

دست خود را چون پلی بر روی دنیایم کشید

چهره زرد مرا بر برگ گل پیچید و رفت

گل نمودم در بهارش سرخ آبی زرد سبز

تا ز  ره آمد مرا چون شاپرک بویید و رفت

گریه ها کردم مرو پیشم بمان اما چه سود

عاقبت قلب مرا  او بی صدا دزدید و رفت

رفته  گر از نزد من یادش همیشه با من است

آن که دل با دیدنش لرزید او خندید و رفت