آی پرستوی آرام در پرواز! از میان ابر پر بارانم چون می گذری؟ می دانی چرا ناله های بارانم از در و دیوار آسمان می چکد؟! می دانی چرا باده ام لبریز از جام اشک است؟ می دانی چرا با نوای ساز  و با فریب شعر، زندگی را رنگی دیگر می زنم؟!

زندگی در چشم من شبهای بی مهتاب را ماند

شعر من نیلوفر پژمرده در مرداب را ماند

ابر بی باران اندوهم!

خار خشک سینه ی کوهم!

سالها رفته است کز هر آرزو خالیست

آغوشم نغمه پرداز جمال و عشق بود

حالیا خاموش خاموشم

یاد از خاطر فراموشم!

روز چون گل می شکوفد بر فراز کوه

عصر پر پر می شود این نو شکفته؛ در سکوت دشت

روزها این گونه پرپر گشت لحظه های بی شکیب عمر

چون پرستوهای آرام در پرواز

رهروان را چشم حسرت باز

ناله ی من می تراود از در و دیوار آسمان

اما سراپا گوش و خاموش است

همزبانی نیست اما گویم به زاری ای دریغ!

دیگرم مستی نمی بخشد شراب!

جام من خالی شده است از شعر ناب

ساز من، فریادهای بی جواب !

ساغر ذرات هستی از شراب نور سرشار است

اما من: همچنان در ظلمت شبهای بی مهتاب

همچنان پژمرده در پهنای این مرداب

همچنان لبریز از اندوه، می پرسم:

جام اگر بشکست؟ ساز اگر بگسست ؟

شعر اگر دیگر به دل ننشست؟...

«فریدون مشیری»